As promised, this time we venture onto more dangerous ground, a paragraph from a contemporary piece of literary writing. Sacred ground, you might say.Can you spot what language this was originally written in? And give your reasons? Or pointers why it cannot possibly have been written in your own language? What are the pointers? Again, let me point out that each passage is raw output from DeepL, with no human fiddling about.I trust this will provide a bit of linguistic fun and be a challenge for all you polyglots out there. The solution will be revealed once we have had some interesting answers or comments, with another surprise in store.

Best wishes, and long live translation!
Es el primer segundo de 1913. Un disparo resuena en la noche oscura. Se oye un breve chasquido, los dedos en el gatillo se tensan, y luego un segundo disparo amortiguado. La policía, alarmada, se acerca corriendo y detiene inmediatamente al tirador. Se llama Louis Armstrong. El niño de doce años había querido felicitar el año nuevo en Nueva Orelans con un revólver robado. La policía lo mete en una celda y lo envía al reformatorio en la mañana del 1 de enero. Allí se comporta de forma tan salvaje que el director de la institución no tiene más remedio que ponerle espontáneamente una trompeta en la mano (en realidad había querido abofetearle). Louis Armstrong, sin embargo, se calla de repente, acepta el instrumento casi con ternura, y sus dedos, que la noche anterior habían estado jugando nerviosamente con el gatillo del revólver, vuelven a sentir el frío metal, pero en lugar de disparar, arranca las primeras notas cálidas y salvajes de la trompeta mientras sigue en la habitación del director.

It is the first second of 1913. A shot echoes through the dark night. A short click is heard, the fingers on the trigger tighten, then a second, muffled shot. The alarmed police rush over and immediately arrest the shooter. His name is Louis Armstrong. The twelve-year-old had wanted to greet the New Year in New Orleans with a stolen revolver. The police put him in a cell and send him to a reformatory early on the morning of January 1. He behaves so wildly there that the director of the institution has no other choice but to spontaneously press a trumpet into his hand (he had actually wanted to slap him). Louis Armstrong, however, suddenly becomes silent, takes the instrument almost tenderly, and his fingers, which had been nervously playing with the trigger of the revolver the night before, feel the cold metal again, but instead of a shot he elicits the first warm, wild tones from the trumpet while still in the director’s room.

È il primo secondo del 1913. Uno sparo riecheggia nella notte buia. Si sente un breve clic, le dita sul grilletto si stringono, poi un secondo colpo attutito. La polizia, allarmata, accorre e arresta immediatamente il tiratore. Il suo nome è Louis Armstrong. Il dodicenne aveva voluto salutare il nuovo anno a New Orleans con un revolver rubato. La polizia lo mette in una cella e lo manda al riformatorio la mattina presto del 1° gennaio. Si comporta in modo così selvaggio che il direttore dell’istituto non ha altra scelta che mettergli spontaneamente una tromba in mano (in realtà voleva schiaffeggiarlo). Louis Armstrong, però, diventa improvvisamente silenzioso, accetta lo strumento quasi con tenerezza, e le sue dita, che la sera prima avevano giocato nervosamente con il grilletto del revolver, sentono ancora una volta il freddo metallo, ma invece di sparare, fa uscire le prime note calde e selvagge dalla tromba mentre è ancora nella stanza del direttore.

Es ist die erste Sekunde des Jahres 1913. Ein Schuss hallt durch die dunkle Nacht. Man hört ein kurzes Klicken, die Finger am Abzug spannen sich an, dann ein zweiter, dumpfer Schuss. Die alarmierte Polizei eilt herbei und nimmt den Schützen sofort fest. Er heißt Louis Armstrong. Mit einem gestohlenen Revolver hatte der Zwölfjährige in New Orleans das neue Jahr begrüßen wollen. Die Polizei steckt ihn in eine Zelle und schickt ihn schon am frühen Morgen des 1. Januar in eine Besserungsanstalt. Er führt sich dort so wild auf, dass der Leiter der Anstalt sich nicht anders zu helfen weiß, als ihm spontan eine Trompete in die Hand zu drücken (eigentlich hatte er ihn ohrfeigen wollen). Louis Armstrong aber wird urplötzlich stumm, nimmt das Instrument fast zärtlich entgegen, und seine Finger, die noch in der Nacht zuvor nervös mit dem Abzug des Revolvers gespielt hatten, spüren erneut das kalte Metall, doch statt eines Schusses entlockt er der Trompete noch im Zimmer des Direktors erste warme, wilde Töne.

Het is de eerste seconde van 1913. Een schot galmt door de donkere nacht. Een korte klik is te horen, de vingers op de trekker spannen zich aan, dan een tweede, gedempt schot. De gealarmeerde politie snelt toe en arresteert onmiddellijk de schutter. Zijn naam is Louis Armstrong. De twaalfjarige had het nieuwe jaar in New Orleans willen begroeten met een gestolen revolver. De politie stopte hem in een cel en stuurde hem naar de tuchtschool op de vroege ochtend van 1 januari. Hij gedraagt zich daar zo wild dat de directeur van de inrichting geen andere keuze heeft dan hem spontaan een trompet in de hand te drukken (hij had hem eigenlijk een klap willen geven). Louis Armstrong wordt echter plotseling stil, neemt het instrument bijna teder aan, en zijn vingers, die de avond tevoren nerveus met de trekker van de revolver hadden gespeeld, voelen opnieuw het koude metaal, maar in plaats van te vuren, ontlokt hij de eerste warme, wilde noten aan de trompet terwijl hij nog in de kamer van de directeur is.

Jest pierwsza sekunda 1913 r. Strzał odbija się echem od ciemnej nocy. Słychać krótkie kliknięcie, palce na spuście zaciskają się, potem drugi, stłumiony strzał. Zaalarmowana policja przyjeżdża na miejsce i natychmiast aresztuje strzelca. Nazywa się Louis Armstrong. Dwunastolatek chciał przywitać Nowy Rok w New Orleans z kradzionym rewolwerem. Wczesnym rankiem 1 stycznia policja umieszcza go w celi i wysyła do poprawczaka. Zachowuje się tam tak dziko, że dyrektor placówki nie ma innego wyjścia, jak spontanicznie włożyć mu do ręki trąbkę (wcześniej chciał go spoliczkować). Louis Armstrong jednak nagle milknie, przyjmuje instrument niemal czule, a jego palce, które poprzedniego wieczoru nerwowo bawiły się spustem rewolweru, znów czują zimny metal, ale zamiast wystrzału, jeszcze w pokoju dyrektora wydobywa z trąbki pierwsze ciepłe, dzikie dźwięki.